مطابق قانون ایران، دو نوع ازدواج شرعی و قانونی محسوب میشود؛ ازدواج دائم و ازدواج موقت، که در اصل حکم با یکدیگر مشترک هستند و در مواردی انگشتشمار با یکدیگر تفاوت دارند. در این مطلب به بررسی تفاوتهای ازدواج دائم و موقت یا به عبارت عامیانه "صیغه" میپردازیم.
مطابق با ماده 1075 قانون مدنی: نکاح وقتی منقطع است که برای مدت معینی واقع شده باشد.
همانطور که از نامگذاری این ازدواج مشخص است، بر خلاف ازدواج دائم، صیغه برای مدت مشخصی ایجاد میشود و با پایان یافتن مدت زمانی که دو طرف مشخص کردهاند، خودبهخود رابطه زوجیت بین زن و مرد تمام میشود.
شایان ذکر است که فقط تعیین زمان کلی برای ازدواج موقت کفایت نمیکند و حتماً باید به صورت دقیق مشخص شود. به عنوان مثال باید قید شود که برای مدت دو سال از تاریخ عقد.
موضوع تعیین مدت در عقد موقت بسیار اهمیت دارد. در قانون صراحتی مبنی بر اینکه عدم ذکر مدت در ازدواج موقت باعث باطل شدن عقد است وجود ندارد و عقیده غالب بر این است که عدم ذکر مدت در ازدواج، باعث باطل شدن عقد نیست و در نتیجه، ازدواج دائم محسوب میشود.
ماده 1095 قانون مدنی: در ازدواج موقت، عدم تعیین مهریه موجب باطل شدن ازدواج است.
قانون جدید: دیه زن و مرد برابر شد
اعتیاد مرد ؛ دلیلی محکم برای طلاق زن !
شرایطی که مهریه باید داشته باشد، مانند همان شرایط مهریه در عقد دائم است. نکته قابل توجه ایناست که آنچه در عقد موقت شرط است، تعیین میزان مهریه در هنگام عقد است و نه پرداخت آن؛ یعنی مرد بعد از عقد و زمانیکه زن مهر خود را مطالبه کرد، میتواند مهریه را پرداخت کند.
در عقد دائم مرد موظف است که عقد را ثبت کند و در صورت عدم ثبت به مجازاتی که در متن قانون ذکر شده است محکوم می شود، اما در مورد صیغه ، الزامی به ثبت آن نیست، مگر در سه مورد زیر که در صورت عدم ثبت ازدواج، مرد به مجازات محکوم می شود:
1ـ باردار شدن زن
2- توافق طرفین
3- شرط ضمن عقد
در عقد دائم عده، سه طُهر است؛ اما در مورد صیغه ، عدهای که زن باید نگه دارد، دو طُهر است. (طُهر به معنی پاک شدن از عادت ماهانه است.)
ضمناً، این شرایط مربوط به وقتی است که زن باردار نباشد.