تفاوت عقد قرارداد با اشخاص حقیقی و حقوقی

در برخی از قراردادها، مدت قرارداد از جمله ارکان تشکیل دهنده آن محسوب می‎شود، مثل قراردادهایی که موضوع آن ارایه خدمات یا انجام کار است و یا در قرارداد اجاره که تاریخ از جمله شرایط صحت و درستی آن است؛ به نحوی که اگر مدت اجاره معلوم نباشد، قرارداد باطل است.

حتما” تاکنون با کلمات اشخاص حقیقی و حقوقی به خصوص در فرم های اداری و بانکی یا قراردادهایی دیگر مواجه ‎شده اید. با مجله پیام دلتا همراه باشید تا از تفاوت عقد قرارداد با اشخاص حقیقی و حقوقی آگاه شوید.

شخص حقیقی و حقوقی

شخص حقیقی: هر فرد زنده دارای یک شخصیت حقیقی که با فوت او این شخصیت از بین می‎رود .شخص حقیقی دارای یک سری خصوصیات مختص خودش است که پس از تولد آن فرد با آن مشخصات شناخته می‎شود مانند: نام, نام خانوادگی, تاریخ تولد, کد ملی, شماره شناسنامه و …..

شخص حقوقی: شرکت ها هستند که پس از طی مراحل قانونی ثبت می‎شوند و با منحل شدن شرکت، شخصیت حقوقی آنها از بین می‎رود. اشخاص حقوقی نیز دارای یک سری خصوصیات مختص خودشان هستند و با آن مشخصات شناخته می‎شوند مانند: نام شخص حقوقی, تاریخ ثبت, شماره ثبت, کد شناسایی, کد اقتصادی, موضوع فعالیت و …..

در تنظیم قرارداد با اشخاص حقیقی چه نکاتی باید رعایت شود؟

در تنظیم قرارداد با اشخاص حقیقی توجه به موضوع بلوغ، عاقل و ممنوع المعامله بودن یا نبودن فرد بسیار مهم است، هم­چنین ممکن است شخصی به نمایندگی و وکالت از سوی دیگری قرارداد را تنظیم کند، در این صورت باید برگ نمایندگی و وکالت نامه او و اعتبار آن را بررسی و حتماً شماره و مشخصات آن را در متن قرارداد ذکر کرد.

طبق قانون برای صحیح بودن قرارداد، چهار شرط اساسی لازم است:

• قصد دو طرف و رضایت آن ها
• اهلیت دوطرف
• موضوع معین مورد معامله
• مشروعیت معامله

اگر قرارداد یکی از این چهار شرط را نداشته باشد ، ممکن است عقد اساساً باطل شود.

تنظیم قرارداد با اشخاص حقوقی به چه صورتی است؟

هنگام تنظیم قرارداد با اشخاص حقوقی، باید با ملاحظه اساسنامه شرکت و آگهی آخرین تغییرات آن (مندرج در روزنامه رسمی) معلوم شود که آیا شرکت در محدوده موضوع فعالیت خود قصد انعقاد قرارداد دارد یا خیر؟

همچنین مشخص شود چه کسانی دارای نمایندگی و حق امضای اسناد و قرارداد برای شرکت هستند.

موضوع قرارداد و یا مورد معامله چه شرایطی باید داشته باشد؟

• مورد معامله ارزش اقتصادی داشته باشد.
• مورد معامله در زمان انعقاد قرارداد، موجود، معلوم و مشخص باشد، مثل یک دستگاه اتومبیل با مشخصاتی که دوطرف رویت می‎کنند و از کیفیت آن کاملاً آگاه می‌شوند.
• مورد معامله اگر در زمان انعقاد قرارداد موجود نباشد باید کیفیت و مقدار آن مال معلوم و معین و کاملاً توصیف شود و واگذارکننده به تولید، ساخت و واگذاری آن پس از تولید (با جزئیاتی که هیچ تردیدی باقی نماند) متعهد شود.
• تسلیم مال امکان پذیرو فروشنده مالک باشد، در غیر این‌صورت معامله فضولی بر مال غیر محسوب می‎شود و اگر مالک اصلی رضایت به انتقال ندهد، معامله باطل می‎شود.

برای تنظیم قرارداد می‎توان هر مدتی را تعیین کرد؟

در برخی از قراردادها، مدت قرارداد از جمله ارکان تشکیل دهنده آن محسوب می‎شود، مثل قراردادهایی که موضوع آن ارایه خدمات یا انجام کار است و یا در قرارداد اجاره که تاریخ از جمله شرایط صحت و درستی آن است؛ به نحوی که اگر مدت اجاره معلوم نباشد، قرارداد باطل است.

توصیه می‎شود تاریخ هم به صورت عددی و هم به صورت حروفی درج شود، زیرا از نظر حقوقی بسیار مهم است .

در مواردی ممکن است تاریخ انتقال یا تاریخ انجام کار غیر از تاریخ تنظیم قرارداد باشد. بنابراین در بند جداگانه ای با عنوان مدت قرارداد باید زمان دقیق آغاز و پایان کار تصریح شود. اگر تاریخ شروع قرارداد به دلیلی از قلم بیفتد و در قرارداد ذکری از آن نشود تاریخ امضای قرارداد تاریخ آغاز آن محسوب می‎شود.

همچنین بخوانید:

دادخواست خود را بدون وکیل بنویسید

110 سکه مهریه ، علت قانونی آن

فرزند خوانده بعد از فوت شخص ارث می برد یا نه؟

وصول چک‌ حقوقی امکان پذیر است ؟

افترا زدن و تهمت به دیگران چه عواقبی دارد؟

فرزند خوانده بعد از فوت شخص ارث می برد یا نه؟

طبق قانون،برای ارث بردن یا باید رابطه خونی باشد و یا اینکه زن و شوهر باشند. در غیر این صورت مجوزی برای ارث بردن دیگری وجود ندارد.

قانون فرزندخواندگی ما ایراد های زیادی دارد آنقدر که شرایط گرفتن فرزند خوانده بسیار دشوار است. پرورشگاه‌ها پر است از بچه‌های بی‎سرپرست و شهر پر از خانه‌های بی‎بچه، به همین منظور مسئولان در قانون جدید سن فرزندخواندگی را تغییر داده اند . مثلا سن فرزندخواندگی از ۱۲ سال به ۱۸ سال افزایش یافته است ،در قانون پیشین کودکانی قابل تحویل به متقاضیان بودند که ۳ سال از سرپرستی آن ها در بهزیستی گذشته باشد و این مدت در قانون جدید به ۲ سال کاهش می‌یابد.اما همچنان موارد و مشکلات فراوانی وجود دارد، یکی از این مسائل مربوط به ارث بردن فرزند‎خوانده است.

 افراد فقط در دو حالت ارث می برند

طبق قانون،برای ارث بردن یا باید رابطه خونی باشد و یا اینکه زن و شوهر باشند. در غیر این صورت مجوزی برای ارث بردن دیگری وجود ندارد.

در بعضی از کشورهای عربی هر شخصی می‎تواند با وصیت، وارث خود را مشخص کند و به هر میزان که بخواهد بعد از فوت به کسی ارث بدهد اما با توجه قوانین ارث در کشور ما، نمی توان میزان سهم الارث افراد را تغییر داد. آنچه که هر شخص می تواند قبل از فوت انجام بدهد، وصیت تا یک سوم اموال بعد از فوت است.

با این توضیحات با توجه به قوانین فعلی ،تعلق ارث به فرزند خوانده وجاهت قانونی ندارد.

همانطور که می دانید بعد از فوت فرد، اولین قدم برای مراحل تقسیم ارث، گرفتن گواهی انحصار وراثت است و در انحصار وراثت فرزندخوانده جایگاهی ندارد چون جز ورثه محسوب نمی‎شود.

حتی اگر اسم فرزند خوانده در شناسنامه شخصی که او را به فرزندخواندگی پذیرفته وارد شده باشد باز هم از ارث محروم است.

چه می توان کرد که بعد از فوت سرپرست، حقوق فرزند خوانده ( ارث فرزند خوانده ) تضییع نشود:

• اینکه سرپرست در زمان حیات مال یا اموالی به نام فرزند‎خوانده منتقل کند.
• در قالب صلح عمری، ملکی را به فرزند خوانده واگذار کند. اما دو شرط در این قرارداد وجود دارد ، یکی آن است که تا زمانی که در قید حیات است منافع آن ملک متعلق به آن ها خواهد بود ، دوم آن است که با فوت شخص، ملک و مال موردنظرشان به نام فردی که مشخص کرده‎اند خواهند شد.
• اموال خود را برای او وصیت تملکی کنند.یعنی اینکه وصیت کنند بعد از فوت آنها اموال به فرزندخوانده تعلق بگیرد.

نکته: آنچه باید دوباره متذکر شد اینکه در صورت فوت فرزند خوانده، سرپرست او نیز از فرزند خوانده ارث نمی‎برد.

کودکان مجاز

اما بد نیست به این موضوع اشاره کنیم که گرفتن فرزند از بهزیستی کار بسیار دشواری است که برای این امر هم والدین و هم کودکان باید شرایطی داشته باشند.از جمله اینکه :

• کودکانی به فرزندی سپرده خواهند شد که والدین یا جد پدری آنها، شناخته شده نباشند. از طرف دیگر این کودکان باید تحت سرپرستی سازمان بهزیستی قرار گرفته باشند، به عبارتی قبل از سپردن کودکان به فرزندی این کودکان باید از طریق مراجع قضایی در اختیار سازمان بهزیستی قرار گیرند و مهم‌تر اینکه این کودکان باید به خانواده‌هایی سپرده شوند که قانون تعیین کرده است.
• کودکانی را می‌توان به عنوان فرزند خوانده انتخاب کرد که تمام تلاش‌ها و کوشش‌های حرفه‌ای برای شناسایی والدین و بازگشت کودک به خانواده مؤثر واقع نشده است.
• زن و شوهر داوطلب سرپرستی، ایرانی و مقیم ایران باشند.
• پنج سال تمام از تاریخ ازدواج آنها گذشته و از این ازدواج صاحب فرزند نشده باشند.
• سن یکی از زوج ها حداقل سی سال باشد.
• زن و شوهر محکومیت جزائی به علت ارتکاب جرائم عمدی نداشته باشند.
• زوج ها دارای صلاحیت اخلاقی و همچنین از تمکن مالی برخوردار باشند.
• زوج ها به بیماری صعب العلاج مبتلا نباشند.
• زوج ها به الکل یا مواد مخدر و سایر اعتیاد مضر معتاد نباشند.

فرزندخوانده ارث نمی برد، اما سرپرستان او می توانند به عنوان صلح یا‏‎ ‎‏بخشش مالی به او واگذار کنند.

همچنین بخوانید:

سند منگوله دار و دلایل تبدیل آن به تک برگی

حقوق و مستمری بیمه شده بعد از فوت چه می‌ شود؟

آنچه باید درباره دفینه بدانید!

ویزای شینگن و آنچه باید در مورد آن بدانیم

گرفتن ویزای شینگن مثل هر ویزای دیگری شرایط خاصی دارد. هر فرد اجازه دارد برای ویزای شینگن درخواست بدهد، به شرطی که بتواند تمام مدارک مورد نیاز را به ترتیب ارائه کند و برای نگه‌داری از خود در طول اقامت‌اش در منطقه شینگن استطاعت مالی داشته باشد.

بسیاری از افراد تصور می‌کنند که داشتن ویزا به معنی تضمین ورود به محدوده شینگن است. اما ویزای شینگن فقط به معنی تضمین رسیدن به یکی از مرزهای شنگن است، نه بیشتر. پس از آن مقامات مرزی شینگن تصمیم می‎گیرند که به شما اجازه ورود بدهند یا به دلایلی از ورودتان به محدوده شنگن جلوگیری کنند و شما را به کشوری که از آن جا آمده‌اید اخراج کنند.

مقامات مرزی شینگن قانونا می‎توانند حتی در صورت داشتن ویزای معتبر، مانع ورود شما به شینگن شوند. برای مثال ممکن است فرد با ارائه مدارک جعلی و یا تقلب در سفارتخانه موفق به گرفتن ویزا شده باشد. به همین دلیل ماموران گمرک در مرزهای ورودی شینگن این حق را دارند که همه مسافرینی را که دارای ویزا هستند دوباره کنترل کنند و در صورتی که شرایط ورود به محدوده شینگن را نداشته باشند از ورود آنان به جلوگیری کنند.

دارا بودن مدارک کافی هنگام ورود به مرزهای شینگن تضمینی برای هر مسافر است تا مورد اقدامات ناخوشایندی از قبیل مصاحبه در مرز و یا بازداشت موقت تا بررسی صحت و نادرستی ویزای مسافر و حق ورود به شینگن قرار نگیرد.در این نوشتار می‎خواهیم درباره شینگن و قوانین و مقررات آن اطلاعات بیشتری دراختیار شما قرار دهیم.

قوانین ویزای حوزه شینگن (اروپا)

 به قوانینی گفته می‌شود که توسط اتحادیه اروپا تعیین و در حوزه شینگن و دیگر اعضای اتحادیه اروپا اعمال می‎شود. این قوانین می‌گوید اگر فردی غیر اروپایی بخواهد به کشورهای عضو اتحادیه اروپا، حوزه اقتصادی اروپا، سوئیس، کرواسی، بلغارستان، قبرس یا رومانی وارد شود باید این ویزا را دریافت کند.

حوزه شینگن شامل ۲۲ کشور عضو اتحادیه اروپا و چهار کشور غیر عضو ایسلند ، لیختن اشتاین ، نروژ و سوئیس می‌شود. بلغارستان، کرواسی، قبرس و رومانی هنوز عضوی از شینگن نیستند اما قوانین ویزای آن ها بر اساس قوانین ویزای شینگن بنا شده‌است. با در نظر گرفتن اهداف سفر، ویزای عادی شینگن به چهار نوع C, B، A و D تقسیم می‌شود.

منطقه شینگن ۲۶ کشور را شامل می‌شود. این کشورها عبارتند از: اتریش، بلژیک، جمهوری چک، دانمارک، استونی، فنلاند، فرانسه، آلمان، یونان، مجارستان، ایسلند، ایتالیا، لتونی، لیختن اشتاین، لیتوانی، لوکزامبورگ، مالت، هلند، نروژ، لهستان، پرتغال، اسلواکی، اسلوونی، اسپانیا، سوئد و سوئیس.

انواع ویزای شینگن

بر اساس ماهیت یا اهداف سفر، انواع ویزاهای شنگن وجود دارد که از جانب سفارت یا کنسولگری های معین صادر می‌شوند.

1. ویزای عادی شینگن

ویزای عادی شینگن به مثابه روادید یکی از کشورهای عضو منطقه شینگن برای حمل و نقل یا اقامت در منطقه مورد نظر است که برای مدت زمانی خاص و حداکثر تا 90 روز در هر دوره شش ماهه اعتبار دارد که از تاریخ ورود شخص به منطقه شنگن آغاز می‎شود. با توجه به اهداف سفر، ویزای عادی شنگن هم به سه دسته “A“ ، ”B ، و “C” تقسیم می‌شود.

     2.ویزای معتبر در منطقه محدود

این نوع از ویزا به شما اجازه می‌دهد فقط به کشور صادرکننده این ویزا یا در برخی موارد، به کشورهای دیگری از منطقه شینگن سفر کنید که نام آنها به صورت خاص هنگام درخواست ویزا ذکر شده باشند. به غیر از کشورهایی که نامشان هنگام درخواست ویزا ذکر شده‌اند، این گونه خاص ویزا برای سفر به کشورهای دیگر عضو شینگن که نامی از آن‌ها برده نشده‌اند، معتبر نیست.

      3.ویزای ملی

ویزای ملی دسته “D” به افرادی اعطا می‌شود که برای تحصیل، کار یا اقامت دائم وارد یکی از کشورهای حوزه شینگن شوند. البته ویزای ملی به افرادی اعطا می‌شود که قصد دارند در دوره زمانی خاص یا با هدفی مشخص در یکی از کشورهای شینگن اقامت کنند که پس از پایان دوره مشخص باید به کشورشان بازگردند.

در چه صورت اجازه داریم برای ویزای شینگن درخواست بدهیم؟

گرفتن ویزای شینگن مثل هر ویزای دیگری شرایط خاصی دارد. هر فرد اجازه دارد برای ویزای شینگن درخواست بدهد، به شرطی که بتواند تمام مدارک مورد نیاز را به ترتیب ارائه کند و برای نگه‌داری از خود در طول اقامت‌اش در منطقه شینگن تمکن مالی داشته باشد.

بیمه مسافرتی ویزای شینگن

شهروندان کشورهایی که برای ورود به منطقه شینگن ملزم به دریافت ویزا هستند، چه به صورت فردی یا گروهی یا توریستی و چه با هدف کسب و کار ملزم به خرید بیمه مسافرتی هستند که تمام روزهای اقامت‌شان را در منطقه شینگن پوشش دهد.

این بیمه باید در سراسر قلمروی کشورهای عضو شینگن معتبر باشد و تمام دوره زمانی را که شخص قصد اقامت یا عبور از این منطقه را دارد، پوشش دهد.

بعد از صدور ویزا چه مدت می توانم در منطقه شینگن اقامت داشته باشم؟

با توجه به نوع ویزایی که از جانب سفارت یا کنسولگری مشخص در هر یک از کشورهای عضو شینگن صادر می‌شود، بر اساس ماهیت سفر و شرایط دیگر محدودیت‌های مختلفی برای هر ویزای خاص اعمال می‌شود. با این حال، متداول ترین نوع ویزایی که به مسافران اعطا می‌شود در هر دوره شش ماهه تا حداکثر 90 روز بعد از تاریخ ورود اعتبار دارد.

همچنین بخوانید:

طنز محله های تهران (+ویدئو)

خانه شناور (+ویدئو)

خانه صدفی مدرن و شبیه غار!

تغییر سن در شناسنامه ؛ دلیل افزایش تقاضا چیست؟

در سال‎های اخیر حجم تقاضای افراد زیادی از جامعه، به هر دلیل، برای کاهش سن شناسنامه‎شان بیشتر از قبل شده است. به موجب ماده واحده قانون حفظ اعتبار اسناد سجلی و جلوگیری از تزلزل آنها، مصوب 1367 مجلس شورای اسلامی، تغییر تاریخ تولد اشخاص ممنوع است. تنها اجازه قانونی در خصوص تغییر سن در شناسنامه افراد، در تبصره همین ماده قانونی مشخص شده است.

در این تبصره آمده است، اشخاص می‎توانند در صورتی که سن واقعی آنان با تاریخ تولد مندرج در اسناد سجلی و شناسنامه بیش از پنج سال اختلاف داشته باشد، اصلاح تاریخ تولد خود را در خواست کنند.

شایان ذکر است، این درخواست هم می‎تواند در جهت افزایش و هم کاهش سن باشد. برای مثال، متقاضی می‎تواند مدعی شود که سن او درشناسنامه 40 سال است، ولی سن واقعی او 34 سال یا 46 سال است. در هرحال، این اختلاف سن نباید کمتر از پنج سال باشد.

مرجع قانونی برای تغییر سن در شناسنامه:

• اگر متقاضی مدعی شود اختلاف سن واقعی او با سن مندرج در شناسنامه‎اش بیشتر از پنج سال است، باید به کمیسیونی موسوم به کمیسیون تشخیص سن، مستقر در ثبت احوال محل صدور شناسنامه‎اش رجوع کند.

بنابراین، صاحب شناسنامه تنها یک‎بار در طول عمر و در صورتی‎که اختلاف سن واقعی با سن مندرج در اسناد سجلی به تشخیص کمیسیون مربوطه، بیش از پنج سال باشد، می‎تواند سن خود را اصلاح کند.

شایان ذکر است، در این درخواست چه برای کاهش و چه برای افزایش سن، هرگونه دلیل محکمه پسند از قبیل برگ ولادت، اشتباهات ماموران ثبت احوال و... را می‎توان به عنوان دلیل ارائه کرد.

در اغلب موارد، دادگاه‎ها و کمیسیون مقرر جهت احراز سن واقعی شخص، نسبت به کسب نظر پزشکی قانونی یا پزشک معتمد اقدام لازم را به عمل می‎آورد. از جمله این موارد، آزمایش سنجش تراکم استخوان فرد متقاضی است.

مراحل قانونی برای اصلاح سن شناسنامه:

1- متقاضی برای اصلاح تاریخ تولد باید به دبیرخانه کمیسیون تشخیص سن اداره ثبت احوال محل صدور شناسنامه خود مراجعه و مدارک لازم را تسلیم و رسید آن ‎را دریافت کند.

2- تاریخ تشکیل جلسه رسیدگی توسط دبیرخانه کمیسیون تشخیص سن محل صدور شناسنامه به خواهان ( متفاضی ) ابلاغ خواهد شد.

3- درخواست کننده (خواهان) مکلف است در وقت تعیین شده با در دست داشتن شناسنامه عکس‎دار در کمیسیون تشخیص سن حاضر شود.

4- در صورت عدم حضور خواهان، چنانچه پرونده آماده برای اظهار نظر باشد، کمیسیون تصمیم لازم را خواهد گرفت و در غیر این‎صورت درخواست او رد می‎شود. اما خواهان می‎تواند درخواست خود را مجدد به کمیسیون ارائه دهد.

5- کمیسیون می‎تواند در صورت لزوم صاحب سند را جهت معاینه و تعیین سن به پزشکی قانونی معرفی کند.

6- تصمیم کمیسیون تشخیص سن قابل اعتراض نخواهد بود.

7- تصمیم کمیسیون تشخیص سن به متقاضی (خواهان) ابلاغ می‎شود.

8- در صورت عدم موافقت کمیسیون با تغییر تاریخ تولد صاحب سند، درخواست مجدد پذیرفته نخواهد شد.

9- اجرای تصمیم کمیسیون تشخیص سن در اسناد سجلی و شناسنامه، مستلزم درخواست کتبی از طرف متقاضی است.

توهین و افترا طبق قانون ایران چه مجازاتی دارد؟

شاید برای شما هم اتفاق افتاده که هنگام عبور از کوچه و خیابان با صحنه دعوا مواجه شده باشید و به دلیل نسبت دادن کلمات و جمله های ناپسند مجبور شوید هرچه سریع‎تر محل را ترک کنید؛ یا در شبکه‎های مجازی با خواندن مطالب و اخبار، متوجه توهین و اِفترا به افراد شوید. در این مطلب به این موضوع از منظر قانون می‎پردازیم.

اِفترا چیست؟

معنای لغوی افترا دروغ ‌بستن و بهتان‌زدن است. در اصطلاح حقوقی افترا به این معنا است که، عملی مجرمانه را به طور صریح به دیگری نسبت دهیم که این عمل برخلاف حقیقت باشد و در مراجع قضایی نیز نتوانیم اثبات کنیم که آن شخص، این عمل را مرتکب شده است.

انواع توهین و افترا طبق قانون:

افترا انواع گوناگونی دارد: افتراهایی که به شکل جمله بیان می شود یا اشاره‌های بدنی که به آن افترای شفاهی می‎گویند.

اگر توهین و افترا به‎صورت نوشتاری باشد، مانند اینکه در مقالات، روزنامه ها، تصویرهای گرافیکی و حتی صداهای ضبط شده، یا موارد پخش شده در رادیو و تلویزیون و… به این افتراها افترای رسانه‎ای می‎گویند.

تفاوتی که بین افترای شفاهی و افترای رسانه ای وجود دارد این است که، در افترای شفاهی، شاکی باید حتماً ضررهایی که به آبروی او وارد آمده را ثابت کند؛ زیرا این گونه ضرر و آسیب ها پایداری ندارند. ولی در مورد افترای رسانه‎ای، ضررهای وارد شده به آبرو و اعتبار آن فرد، مشخص هستند و بدون توجه به اثبات آنها دادگاه باید حکمی برای آن صادر کند.

زمانی می‎توان صحبت‎های توهین‎کننده را مورد اعتراض قرار داد که، دارای شرایط اتهام و افترا باشد. از نظر دادگاه به جمله ای توهین‌آمیز می‎گویند که باعث بدنامی یا بی‌اعتباری فرد گردد یا نشان دهنده دشمنی و تحقیر شود، یا به طور مثال باعث شود به اعتبار شخص در محل کار او لطمه وارد شود.

گفته و توهین باید به شاکی نسبت داده شده باشد و فرقی نمی‎کند که متهم مقصودی داشته یا نداشته باشد.

اهانت از نظر قانون جرم است

جرم اهانت می‌تواند به صورت گفتاری، کرداری، نوشتاری و یا حتی اشاره دست و چشم و امثال آن باشد. به این صورت، رفتارهایی مثل:

• انداختن آب دهان به روی اشخاص
• هل دادن تحقیرآمیز
• کلاه یا روسری کسی را به صورت خشونت آمیز از سر برداشتن و پرتاب آن به زمین ( با توجه به این موضوع که از نظر عرفی موجب تحقیر فرد است)
• بعضی اشارات انگشتان دست نیز، در فرهنگ کشور ما یا سایر کشورها توهین آمیز و تحقیر آمیز قلمداد می شود.

شایان ذکر است، اهانت و توهین می‎تواند به صورت حضوری یا غیابی صورت گیرد. اگر شخصی در یک جمع، شخصی که حضور ندارد را مورد اهانت قرار دهد، آن شخص اهانت کننده مرتکب جرم توهین شده است. همچنین، در ارتکاب جرمِ توهین و افترا ،راست یا دروغ بودن نسبت‌ها شرط نیست و موضوع مهم این است‎که گفتار یا رفتار شخص، از نظر عرفی تحقیر کننده و اهانت آمیز باشد.

مجازات توهین کننده:

طبق ماده ۶۹۷ قانون مجازات اسلامی، قانونگذار به دادگاه این اختیار را داده است که متهم و مرتکب را به یک ماه تا یک‌سال حبس و همچنین تا ۷۴ ضربه شلاق محکوم کند.

برای مطالعه‎ی بیشتر به نکات حقوقی ، دانستنی های حقوقی مجله دلتا مراجعه کنید.

همچنین بخوانید:

سند مالکیت تک برگ ؛ مزایا و محاسن

سند منگوله دار و دلایل تبدیل آن به تک برگی

دادخواست خود را بدون وکیل بنویسید

110 سکه مهریه ، علت قانونی آن